czwartek, 17 listopada 2016 6 komentarze

006. CZ. I, Rozdział 3: Wybór i konsekwenscje

3: Wybór i Konsekwencje

Wcześniej nie rozmyślałam nad podjęciem decyzji o odchudzaniu. Nie uważałam, że jestem gruba. Nie mówiłam sobie, że muszę schudnąć X kilogramów, żeby wyglądać dobrze. Dieta była czymś, w co wpadłam nieświadomie, a później zdecydowałam się ją kontynuować.
Zawsze byłam bardzo chudym dzieckiem, ale kiedy poszłam do liceum, moje kształty zaczęły się wypełniać, tak jak to powinno być u nastoletnich dziewcząt. Podczas 9 i 10 klasy przybrałam jakieś 7 kilo, co dawało idealnie zdrową - ale wciąż pozostawałam szczupła - wagę 53 kilo. Nie wyglądałam już jak mała chudziutka dziewczynka, a bardziej jak kobieta. Początkowo nie zamartwiałam się tymi dodatkowymi kilogramami. W tamtym czasie kilka moich koleżanek zaczęło bardziej zwracać uwagę na to, ile ważą i odchudzać się. Ja uważałam, że odchudzanie było dosyć śmieszne i nie bałam się mówić im tego wprost. Moje odżywianie było generalnie zdrowe i normalne i, przez jakiś czas, nie przykładałam temu zbyt wiele uwagi. Jadłam, co chciałam, kiedy chciałam i byłam bardzo aktywna.
Trenowałam biegi przełajowe, koszykówkę i pływanie oraz byłam miotaczem w drużynie softballu. Byłam, i wciąż jestem, osobą, która może zjeść mnóstwo i wciąż być szczupła dzięki aktywności fizycznej i metabolizmowi; więc pomimo iż jadłam zazwyczaj więcej niż znajomi ze szkoły, wciąż byłam chudsza od większości z nich. Jednakże widząc, jak liczby na wadze wciąż rosną i rosną podczas dwóch pierwszych lat liceum, zaczęłam się martwić. Gdy drugi rok zbliżał się do końca, zastanawiałam się, kiedy to przybieranie na wadze się zatrzyma.
czwartek, 10 listopada 2016 2 komentarze

005. CZ. 1; Rozdział 2: Typowy dzień rekompensaty


2: Typowy dzień rekompensaty

Cieszyłam się, że moja współlokatorka nie wróciła jeszcze do akademika, bo wiedziałam, że nie mogłabym jej teraz spojrzeć w oczy. Była moją dobrą przyjaciółką od liceum, byłam wściekła, że skrzywdziłam ją, kradnąc w zeszłym semestrze. Denerwowało mnie też to, że teraz znała moją wstydliwą tajemnicę. I  martwiłam się, czy będę w stanie przestać znów wyjadać jej jedzenie.
Pewnie, że mogę się kontrolować, myślałam, chociaż przebiegałam wzrokiem w ciemności w poszukiwaniu czegoś do jedzenia, co Julia mogła zostawić w pokoju.
Kiedy próbowałam zasnąć tamtej nocy, myślałam tym, jak po raz pierwszy kładłam się do tego łóżka, pięć miesięcy wcześniej. Byłam tak chuda, że nie mogłam leżeć na boku, bo kość biodrowa wgniatała mi się w zbyt twardy materac. Wtedy jeszcze moja waga wskazywała na anoreksję, a nie rozwijającą się bulimię. Nie miałam żadnych błędnych wyobrażeń na temat tego, jak chuda byłam, kiedy szłam do collage'u. Nie miałam zaburzonego obrazu własnego ciała, wiedziałam, że mam niedowagę i jakiejś części mnie podobało się to. Nie musiałam czuć się winna, kiedy jadłam albo od czasu do czasu przesadzałam z jedzeniem. Wtedy moje kompulsywne objadanie dopiero się zaczynało, ale teraz całkowicie wymknęło się spod kontroli.
Nie czułam już więcej swoich kości, mimo że wciąż byłam bardzo szczupła. Wiedziałam, że powinnam ważyć więcej niż w pierwszym semestrze, ale nie podobało mi się, w jaki sposób to zrobiłam. Czułam, że moje napady są prowokowane przez jakieś siły niezależne ode mnie i bałam się, że waga wciąż będzie rosnąć.
Muszę w jakiś sposób przejąć kontrolę i to zatrzymać, mówiłam sobie, potwierdzając obietnicę, że 6-ego stycznia był ostatnim dniem objadania. Cały następny dzień spędzę na ćwiczeniach i zacznę wszystko od nowa, przestrzegając jadłospisu od dietetyka i pracując nad celami wyznaczonymi na terapii. Ale na razie zasnęłam.
czwartek, 3 listopada 2016 0 komentarze

004. CZĘŚĆ I; Rozdział 1

CZĘŚĆ I : Bulimia i powrót do zdrowia



1: Typowy napad objadania


Był chyba 6 stycznia 2000 roku: leżę na starej kanapie w piwnicy w akademiku, obok mnie opakowanie po Pop-Tart [popularne amerykańskie ciastka śniadaniowe, tarty z nadzieniem do tostera] i pusta butelka dietetycznego Sprite'a. Kiedy wybudziłam się z głębokiego snu, zauważyłam, że tył mojej koszulki jest wilgotny; w piwnicy było tak gorąco, że nie wiedziałam, czy to z powodu potu czy napoju, ale nie za bardzo mnie to obchodziło. Jedyne, o czym myślałam to nie wierzę, że znów to zrobiłam.
To miał być nowy rok, nowy semestr i nowy start.

poniedziałek, 17 października 2016 1 komentarze

003. Wstęp

Wstęp

W historiach, które przeczytałam, mówiono o dwóch rodzajach wychodzenia z bulimii. Mój nie był żadnym z nich.
Pierwszy nazwałam "opowieścią o motylu". Wygląda to mniej więcej tak: Bulimiczka - czyli gąsienica - nie jest szczęśliwa, jej relacje nie są zadowalające, ma skłonności do depresji i negatywnego myślenia, brakuje jej prawdziwego kierunku i celu w życiu, kurczowo trzyma się swojej przeszłości i nie lubi siebie. Wciąż się objada i przeczyszcza, rzekomo aby poradzić sobie w ten sposób z cierpieniem, ale w rezultacie jest jeszcze bardziej nieszczęśliwa.

wtorek, 23 sierpnia 2016 4 komentarze

002. Brain Over Binge - Przedmowa

Brain Over Binge

Dlaczego miałam bulimię,
dlaczego konwencjonalna terapia nie działała
i jak wyszłam z tego na dobre?

Historia jednej kobiety daje kompulsywnym żarłokom szansę, nowy punkt widzenia oraz zdroworozsądkową metodę leczenia.





INFORMACJA O ODPOWIEDZIALNOŚCI: To jest osobista historia o procesie zdrowienia. Nie ma na celu zastąpienia usług profesionalnej kadry medycznej ani nie jest zamiennikiem fachowej porady. Powinieneś skonsultowaćsię z lekarzem w trosce o twoje zdrowie oraz by uzyskać odpowiednią diagnozę i opiekę medyczną. Autor i wydawca zrzekają się jakiejkolwiek odpowiedzialności wynikającej bezpośrednio lub pośrednio z używania tej książki.
poniedziałek, 22 sierpnia 2016 0 komentarze

001. Witam!

Cześć, Droga Osobo!

Jestem niezmiernie szczęśliwa, że udało Ci się trafić na ten blog. Nie wiem, kim jesteś, ani dlaczego się tu znalazłeś, ale jeśli kierowała Tobą chęć do przerwania kompulsywnego objadania - to dobrze trafiłeś.

Jakiś czas temu, pewna wspaniała Ania, autorka bloga Wilczogłodna, podzieliła się ze mną książką Brain Over Binge Kathryn Hansen, która to zmieniła podobno życie wielu kompulsywnych żarłoków i bulimików. Jeśli szukasz rozwiązania swoich problemów z jedzeniem, to możliwe, że ta historia pomoże również i Tobie.

Ponieważ książka jest po angielsku, zdaję sobie sprawę, że nie każdy zna ten język wystarczająco dobrze, by poprawnie ją zrozumieć. Dlatego postanowiłam ją przetłumaczyć na potrzeby naszej polskiej społeczności. Bardzo proszę wszystkich o uszanowanie mojej pracy i niekopiowanie przetłumaczonego tekstu bez mojej zgody.

Ponieważ książka jest dość obszerna (137 stron formatu A4), a ja mam też kilka innych spraw w swoim życiu, będę dodawać zazwyczaj jeden rozdział dziennie (czasem częściej, czasem rzadziej).
Poza tym serdecznie proszę o dzielenie się linkiem do tego bloga z osobami, które również zmagają się z problemem, jakim jest kompulsywne objadanie. Zapraszam do odwiedzania stron, które podane są z prawej strony - oficjalna strona Brain over Binge, blog Ani oraz facebook'owa grupa wsparcia.

Zapraszam wszystkich do lektury!
Życzę Wam powodzenia w wychodzeniu na prostą! Wierzę, że wszystkim nam się uda. Mam nadzieję, że to tłumaczenie pozwoli chociaż jednej osobie znaleźć wiarę i sposób na dojście do zdrowia.


Objaśnienia, z którymi należy się zapoznać przed przystąpieniem do czytania:

* W języku angielskim występują konkretne słowa opisujące niektóre procesy i zachowania związane z zaburzeniami odżywiania i ich leczeniem. Rzadko kiedy mają swoje 100-procentowe przełożenie na język polski, dlatego powinniście poznać moje zamienniki, żeby w pełni zrozumieć przesłanie:

 - słowo recovery zastępowałam terminami: zdrowienie, zdrowie, powrót do zdrowia, droga do zdrowia, proces zdrowienia, wychodzenie z choroby

- binge eating zastępowałam: obżarstwo, obżeranie, objadanie się, napady, napady obżarstwa/objadania, kompulsy, kompulsywne objadanie/obżarstwo

- purging zastępowałam: wymiotowanie, przeczyszczanie, rekompensowanie.

* BED to angielska nazwa na kompulsywne objadanie - binge eating disorder. Czasem używałam tego skrótu.

* Niektóre produkty spożywcze lub potrawy wymienione w książce nie są typowe i popularne w naszym kraju, dlatego w miarę możliwości będę dodawała krótkie podpisy [w kwadratowych ramkach lub na dole po znaczku *] albo pozostawię je Wam do samodzielnego wyszukania.

Miłej lektury!


 
;